Tag: online verkopen

De ladder op…

Published on by hospitalitychick

Er staan door heel Nederland, misschien afgezien van de écht grote steden, veel winkelpanden leeg. Dat heeft zo zijn redenen, waaronder de vele online verkopen, maar dat is volgens mij niet het enige…

De online verkopen zijn de afgelopen jaren significant gestegen. Men vindt het wel makkelijk zo even online een aankoop te doen. Een paar drukken op de knop en de volgende dag zit er een pakketje in de brievenbus. Ik doe dat zelf ook hoor… Tijdgebrek, gemak, even snel tussendoor, zonder de voordeur uit te hoeven gaan.

Maar zo af en toe ga ik even naar de dichtstbijzijnde grote stad voor een paar uur ouderwets winkel in/winkel uit ervaring. In mijn woonplaats is er niet veel variëteit aan winkels. Er is een ouder gedeelte met de grootste supermarkt, een groenteboer en een bakker, in het andere gedeelte van de stad herhaalt deze opsomming zich. Uiteraard afgewisseld met een drogist, dierenwinkel, juwelier, fotograaf enzovoorts.

Eigenlijk kun je alles wat je nodig hebt wel vinden. Dus als je je bedenkt dat je dochter op kamp gaat en je eigenlijk nog even 2 nieuwe broeken wil scoren voordat ze de volgende dag vertrekt, ga je naar de winkel waar je denkt deze aan te treffen.

Op een middag, een aantal weken geleden, kwam ik de betreffende kledingwinkel binnen. De dame achter de kassa/balie begroette mij vriendelijk. Ik detecteerde een andere dame die midden in de winkel op een stoel zat te zitten en thee zat te drinken. Dat vond ik best apart, maar oké, ik kende haar van gezicht en sloeg er verder geen acht op.

Ondertussen was ik bij de desbetreffende kledingrekken aangekomen waar de maten van mijn dochter te vinden zouden zijn. Ik trok zo hier en daar wat kledingstukken uit de rekken (waar ik eigenlijk niet voor kwam, maar dat is dan denk ik de kracht van een fysieke winkel…) en constateerde dat de broeken hoog in rekken lagen waar je niet zomaar bij kon komen. Zo’n rek waar je een soort van hengel voor nodig hebt om de kleding ergens vanaf te “plukken”.

Ik keek nog eens rond en ik ontwaarde een derde personeelslid van de winkel. Helaas was deze dame telefonisch in gesprek. Ze had me wel gezien, maar gaf me geen blijk van het feit dat ze me gezien had en bleef doorgaan met bellen. Ondertussen was er een andere klant binnengekomen en die liep bij mij in de buurt wat rusteloos naar een jas te staren die dusdanig hoog hing dat ze er niet bij kon. Ze vroeg mij (want de andere dame was nog steeds aan de telefoon) of ik bij de jas kon. Met wat kunst en vliegwerk kon ik de jas pakken. De klant bedankte mij maar concludeerde nog geen drie seconden later dat ze twijfelde over de maat van de jas. Ze keek (net als ik, want ik kon nog steeds niet bij die broeken…) wat verontrust om zich heen, op zoek naar een verkoopster. De dame was nog steeds aan de telefoon en ondertussen was ik gaan luisteren naar het gesprek met de conclusie dat het over privézaken ging, zucht…. Ik zei tegen de andere klant; “Kom, we gaan even iemand zoeken, want deze dame is aan het telefoneren.”

We kwamen bij de dame aan de kassa/balie, die ons wat verbaasd aankeek. Het meisje met de kop thee zat er ook nog steeds (midden in de winkel, op een stoel). “Wij willen graag geholpen worden” zei ik. “De dame achterin staat te bellen, maar deze mevrouw heeft een vraag. Ik ook, maar helpt u eerst haar maar”. Nog steeds lichtelijk verbaasd hielp de kassa/baliedame de andere klant. Ik liep terug, langs de nog immer telefonerende dame, en staarde nog maar eens naar de stapel broeken die daar onbereikbaar lagen…

Blijkbaar was er iemand met aanvullen van de kledingrekken bezig geweest. Er lagen jassen op de grond en er stond nog een ladder. Een ladder… Bingo! dacht ik. Dus ik pakte de ladder op, zette die voor het broekenrek neer, klom erop en toen ik op de 4e sport/trede was hoorde ik de telefonerende dame zeggen “Ik bel je zo terug!”  Verontwaardigd zei ze: “Kan ik u misschien helpen met de broeken??!!” “Nou, graag” zei ik. “Ik zoek een leuke broek, maar ik kan er niet bij…”.  “De broeken hangen hier uit hoor!!!” zei ze. En ze wees naar een rekje waarvan ik dacht dat dat een rekje was waar kleren op hingen die teruggehangen moesten worden. Geen bordje erboven, niks… Ze had me met deze opmerkingen het gevoel gegeven dat ik de grootste nerd op aarde was, maar dat terzijde…

Ik wees haar 2 broeken aan en vertelde welke maat ik zocht. Ze klom, duidelijk nog geïrriteerd, de trap op en gaf me de broeken. Ik bedankte haar en liep naar de kassa/balie. Waar, u raadt het al, nog steeds het meisje met de kop thee midden in de winkel zat te zitten. Ze vroeg me of het gelukt was met de broeken. “Uiteindelijk wel”, zei ik. “Toen ze me de ladder op zag lopen wist ze niet hoe snel ze haar telefoongesprek moest afbreken!” “Oh, oh” was alles wat ik als antwoord terug kreeg.

Na het afrekenen liep ik terug naar mijn auto en dacht… Jemig, vind je het gek dat hier zoveel panden leegstaan! Als dit de winkelervaring is houdt iedereen vanzelf wel op met winkelen! Jakkes!

Mijn adviezen voor deze winkel:

  1. Als er twee klanten op nog geen 3 meter afstand staan en overduidelijk assistente nodig hebben, probeer dan z.s.m. het telefoongesprek af te ronden.
  2. Laat weten, d.m.v. een kort knikje, dat je de klanten hebt gezien en waarmee je aangeeft dat je er zo aankomt. 
  3. Een medewerker met pauze hoort niet midden in de winkelruimte te gaan zitten. Gewoon niet doen. Staat heel erg raar.

 

Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick