Tag: meivakantie

De hobbelige reis naar je vakantiebestemming

Published on by hospitalitychick

Het is meivakantie en we gaan naar Curaçao.

Het boekingsproces begon in november 2017 en we raadpleegden de verschillende sites voor vluchten.

Zoals zovelen met ons, die met kinderen niet buiten de schoolvakanties om weg kunnen, schrikken we ons wederom een hoedje van de vluchtprijzen. Op de sites van de vluchtmaatschappijen zie je van die staafdiagrammen waar de prijzen van hoog naar laag gaan en wat de goedkoopste combinatie is. In dit geval, van hoog naar absurd en uiteraard de data die zeer ongunstig vallen. Jaja, vraag en aanbod. We weten allemaal hoe het werkt. Meer vraag dan aanbod, dus de dienst is exclusiever, dus duur, duurder, duurst.
Het gaat wel om hetzelfde vliegtuig, dezelfde stoelen, hetzelfde eten, etcetera. Het is allemaal niet ineens van goud geworden ofzo. De stewards en stewardessen zijn ook niet ineens 4 keer knapper en 4 keer vriendelijker, toch?
Waar je buiten de schoolvakanties om iets van 500 euro betaalt, is dat tijdens deze periodes meer dan 2000 euro. Per persoon. Niet leuk meer. Dus dan ga je kijken naar alternatieven.

Zo konden wij meer dan 4000 euro besparen door via Brussel te gaan, 2 keer over te stappen en een reis van zo’n 30 uur te maken. Want van 4000 euro kun je gewoon nog een keer op vakantie. Ongemakkelijk, zo lang, maar je moet er wat voor over hebben.
We waren op tijd in Brussel. Stonden 2 uur vantevoren bij de bagage drop off en daar begon de ellende. Maar 2 koffers mee, de kids 2 kleine trolleys, manlief de cameratas/rugzak en ik een klein handtasje, . Niet nog eens 4 plastic tassen met allemaal spullen. Goed bezig (vonden we zelf).  Er waren 2 balies open voor de economy class reizigers en een voor de business class. We hebben zo’n 50 minuten in de rij gestaan. Maar dan toch oog in oog met Brussels personeel achter de balie.

“U gaat de trolleys in moeten inchecken. Het vliegtuig zit vol en accepteert geen trolleys meer op een bepaald moment. Misschien als u op tijd bij de gate bent kunnen ze nog mee.” (Beeld u zich de Vlaamse tongval in alstublieft…)
“Oh, maar ze hoeven niet in de bagagebakken hoor, ze kunnen gewoon bij de voeten”. “Neen, dat gaan ze niet toestaan. “
We keken elkaar aan, dat zal wel goedkomen dachten wij. “We zorgen dat we op tijd bij de gate zijn.”
Vervolgens moeten we het halve vliegveld over om bij de security te komen, alwaar het proces stokt.
Vervolgens ook nog langs de paspoortcontrole en voila, op de borden zien we dat het boarden al is begonnen. We zijn op tijd bij de gate, maar inderdaad, de trolleys van de kinderen mogen niet mee. Dat ging als volgt…

Een dame sommeert ons uit de rij te komen. “Wij gaan uw trolleys innemen!” De manier waarop dat gezegd werd bezorgde ons rillingen. (Mijn man is echt niet snel van zijn apropos, maar hij schoot eigenlijk direct in de fik…)
“Mevrouw, wij hebben ze eigenlijk altijd bij de voeten liggen en dat past prima.”
“Neen, dat doen wij niet.”
“Ach mevrouw, we hebben daar eten in zitten en de jongen heeft zijn tijdschriften en tablet erin, we hebben een hele lange reis voor de boeg, dat is niet fijn voor die jongen.”
“Neen, ik ga de trolleys innemen!”
“En als we er nou 1 afgeven, dan proppen we ‘t wel samen in 1 trolley…”
“Neen. Beide!”
(Het is erg moeilijk om de juiste toon in de tekst te krijgen, we werden echt afgeblaft…)
“Ondertussen kwam er een passagier voor de business class. Een collega van de dame vroeg of daar de trolleys ook van ingenomen moesten worden. “Allez, neen, dat is business class.”
Dus ik zeg, “Oh, mooi, ik hoor dat er daar nog plaats is, daar kunnen ze ook wel, toch?
“Neen, dat is business class. Dat is wat anders.” (Duuuuhhh)
“Heeft u dan misschien een plastic tas waarin we de spullen kunnen doen?”, vraag ik.
“Neen, dat heb ik niet!” (Ze raakte steeds meer geïrriteerd)
Ik werd boos. “Lekker hoor! Beetje die kinderen zo op vakantie te laten gaan, koffertjes afpakken! Lekker voorbeeld ook!
“Mevrouw, als u zo doorgaat gaat u niet mee op de vlucht!” “Oh, dus ook nog je machtspositie uitbuiten??? Dat is helemaal lekker!”
“Mevrouw, ik doe gewoon mijn job…” Ik zeg, dat kan ook anders. Wel eens van klantvriendelijkheid gehoord?”

Ze propte de bagagelabels in mijn handen en wuifde me weg… Mijn man vroeg nog vriendelijk of ze alsjeblieft nog even wilde kijken hoe lang onze reis wel niet duurde en of ze daar misschien rekening mee wilde houden. Geen reactie.

Ik wilde haar naam hebben, maar ze droeg haar badge niet zichtbaar.
Ondertussen was manlief nog in een woordenwisseling betrokken met een andere dame. We kregen nog een lekkere opmerking mee… “De mensen in de businessclass hebben wel 1000 euro voor deze vlucht betaald!” Waarop mijn man zei; “U moet eens weten wat wij voor deze reis hebben betaald!”

Met twee teleurgestelde kinderen en in het ongewisse waar onze trolleys waren gebleven togen we het vliegtuig in.

Voor de overstap kwamen we op Londen Heathrow terecht. Daar moesten we natuurlijk ook door de security. Ik heb echt al vaak gevlogen en ik vraag me echt af of die mensen bewust streng moeten kijken, of dat ze er op uitgekozen worden, maar het was weer alsof passagiers naar de slachtbank gebracht werden. Men bleef maar roepen, nors wijzen, tegen elkaar klagen dat ‘t allemaal niet snel genoeg ging. Wat een opluchting om daar weer door te zijn.

Deze vlucht belandde in Miami, waar we ook weer langs de verschillende controles moesten. Bij de douanier aangekomen begroetten we de man, gaven onze paspoorten, waarop de man nors keek en zei dat we, door onze hoesjes om de paspoorten, hem zijn werk niet fatsoenlijk lieten doen. Vervolgens vraagt hij of we met grote hoeveelheden cash reisden, waarop dochterlief vraagt “Huh?? Waarom zou iemand dat doen??” De blik van de man werd nog norser en na haar duidelijk gemaakt te hebben dat ze echt niet mocht converseren met die man, mochten we weer door. Halleluja. Door naar Curaçao, waar we twee weken verbleven.

De terugreis was via dezelfde luchthavens, douaniers en security en raad eens…. de handkoffertjes van de kinderen mochten gewoon mee het vliegtuig in, onder de stoelen voor ze.

Mijn advies voor deze dienstverleners is:

Het is de toon die de muziek maakt. De glimlach die om medewerking vraagt, is die zo lastig om te tonen? Rond de vakantieperiode gaan mensen weg voor ontspanning, plezier. Mag dat alsjeblieft al op het vliegveld beginnen? 

Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick