Winterbanden

Een maandagmorgen in december. Het weer is guur. Regen, kou, de winter komt er echt aan. Tijd voor de winterbanden. Deze ochtend rijd ik naar Lelystad. Daar is autobedrijf Schaap gevestigd. Al jaren onze dealer. Terwijl de zomerbanden en bijbehorend zomergevoel gedemonteerd worden schrijf ik deze blog.

Toen ik mijn auto parkeerde werd ik verwelkomd door Henk. Hij hield de deur voor me open, zei vriendelijk goedemorgen en bracht me even later koffie. Ik zei tegen hem: “Jou moet ik echt binnenkort even interviewen, maar ik kom daar later even op terug.”

Ik meldde me bij de receptionist. Hij was op dat moment aan de telefoon en die wil ik als advies meegeven dat als je aan de telefoon bent en er komt een klant binnen, dat je dan even een blijk moet geven van het feit dat hij je gezien heeft. Dat gebeurde bij mij, maar ook bij een andere klant die later binnenkwam en wat doelloos om zich heen stond te kijken omdat hij aan de telefoon was. Een vriendelijk knikje is genoeg, echt. Niet nodig om het gesprek te onderbreken en te zeggen “Ik kom zo bij u…”.

Terug naar Henk. Henk is de verkoper. Als we hier moeten zijn is hij vriendelijk, lijkt als verkoper helemaal in zijn element en voelt aan met wie en wat voor persoonlijkheden hij te maken heeft. Als manlief en hij het over technische zaken en ontwerpen en modellen hebben is het een kakofonie van grappen en grollen over en weer en bekijk ik het geheel met een glimlach. Ik bedenk me dat het best eens zo zou kunnen zijn dat net als in alle vormen van zakendoen auto’s verkopen een tactisch spel is. Een soort stratego. Maar dan anders.

Henk nodigt ons uit als er weer een nieuw model op de markt komt, want hij weet dat we gek zijn op auto’s. Weet wat we mooi (en handig) vinden. “Henk… de hond past echt niet in deze achterbak, kom op!”. Hij glimlacht en ik hoor hem denken. “Doe die hond gewoon weg…”. Vervolgens gaan we zitten en ach, laten we de configurator eens opstarten, gewoon eens kijken waar we op uitkomen.

Ook al gaan we niet in op 9 van de 10 voorstellen, hij blijft vriendelijk, want hij weet dat er een moment komt dat hij een auto aan ons gaat verkopen. Is het niet vroeg, danwel laat.

Tijdens mijn interview ga ik hem vragen hoe hij heeft geleerd om te gaan met klanten zoals hij nu doet (in/externe opleiding? aangeboren kunst?), maar ook hoe hij omgaat met mensen die gewoon voor de lol even proefritjes willen maken (want dat gebeurt) en of hij wel eens vervelende ervaringen met klanten heeft gehad. En als ik bij Henk ben geweest ga ik terug naar de verschillende dealers, waar wij zijn weggekeken als we op zaterdagmiddag in onze spijkerbroek binnenkwamen en totaal genegeerd werden. Want ook dat gebeurt. Nog steeds.

Daarover meer in mijn volgende blogs.

Auto is klaar! We kunnen weer op weg naar de volgende gastvrijheidsbeleving!

Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick