Vorig jaar maart ging ik mee op een trendtour van de zgn. Food Inspiration Pioneers . Op de fiets langs trendy hotels in Amsterdam. Echt leuk om een kijkje te nemen in kamers en keukens en het verhaal achter de hotels te horen!
In èèn van de restaurants van de hotels hing een menu dat mij en mijn toenmalige collega erg aansprak. Het restaurant stond op dat moment vol in de spotlights, omdat er net een 24-uurs kookmarathon was gehouden. We besloten daar op een later moment samen te gaan eten.
Dat latere moment werd uiteindelijk meer dan een jaar later. Oh, wat verheugden we ons erop! We wisten nog hoe sfeervol het restaurant was, de keuken was vrij open, zodat je een beetje mee kon kijken (dat vinden we ontzéttend leuk!) en het menu deed ons watertanden! Na een inspannende rit naar het centrum van Amsterdam, waar het zoeken naar een geschikte parkeerplek op dat moment best een uitdaging was, kwam ik vol verwachting binnen bij het restaurant waar mijn collega al op me zat te wachten.
De ontvangst was, sja, hoe zullen we ‘t zeggen…. vrij koel. Of moest ik het arrogant noemen… Op dat moment had ik dat nog niet besloten. Ik was tenslotte blij dat ik zat na het parkeeravontuur! We maakten onze keuze uit het menu en keken er erg naar uit. Het eerste gerecht werd door dezelfde dame gebracht en we lieten het ons goed smaken. Het tweede gerecht werd gebracht door een andere dame, zij legde zeer vriendelijk uit, met een welgemeende glimlach op het gezicht, wat we op ons bordje hadden liggen. Ook hier genoten we van. Daarna kwam het hoofdgerecht, ik weet even niet meer wie dat bracht. (Ik had notie genomen van de tweede dame omdat de glimlach me opgevallen was.) Het gerecht was lekker, heb het bordje ook helemaal leeggegeten, maar ik had een vraagteken gezet bij iets wat op een gratin leek. Het was wat lauw. Toen de eerste dame ons vroeg of het gesmaakt had stelde ik dan ook de vraag hoe het geserveerd had moeten zijn (tegenwoordig weet je gewoon niet meer, met al die ontwikkelingen in kooktechnieken). Ze keek me wat bevreemd aan, wellicht iets beledigd, en zei; “Naar mijn weten wordt het warm geserveerd, maar ik zal het even navragen bij de keuken.”
Het dessert werd even later gebracht (door de dame met de glimlach), en we keuvelden lekker verder, bestelden nog een koffie en toen we besloten hadden dat het wel genoeg was geweest vroegen we om de rekening, die we vervolgens gepresenteerd kregen.
Toen de koele dame met de pinautomaat kwam zei ik vriendelijk; “Volgens mij bent u mij nog een antwoord schuldig”. De wenkbrauwen van de dame rezen tot grote hoogte. “U zou voor mij bij de keuken navragen of dat ene deel van het gerecht warm geserveerd had moeten worden, toch?” Ze keek me vinnig aan en zei; “Nee hoor, ik had u mijn antwoord al gegeven!” en duwde met een driftig gebaar de pinautomaat onder mijn neus.
Met een erg ongemakkelijk gevoel en een verloren blik naar mijn collega heb ik exact de helft van de rekening betaald. Fooi? Hoezo… Bij het verlaten van het hotel/restaurant zei ik tegen mijn collega; “Zo, dat was een afknapper van jewelste. Ik geloof niet dat ik hier nog een keer naartoe wil. Heb ik me daar een jaar lang op verheugd. Wat een domper.”
Mijn advies voor deze koele dame:
Gewoon, tast af wat voor gasten je hebt, wees vriendelijk, en niet arrogant. Het was een tophotel op een toplocatie met een mooi, sfeervol restaurant met een prachtig menu. Wees trots op waar je werkt en bezorg gasten een welkom gevoel. Dan is het 100% top.
Over aanvoelen hoe je met gasten omgaat later meer in een van mijn volgende blogs, stay tuned!
Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick