Mijn vriendin had me uitgenodigd voor een lunch. En niet zomaar één. Wij vinden het namelijk heerlijk om te eten in toprestaurants en trakteren elkaar hierop voor onze verjaardagen. We hebben een lijstje; een wishlist. Dus reden we een aantal weken geleden naar Nuenen. Allebei in onze eigen auto, keurig volgens de regels.
Nuenen? Ja, echt, Nuenen. Is dat bij…??? Ja echt, Restaurant De Lindehof, van de beste chef van Nederland: Soenil Bahadoer. Ik was er gewoon helemaal zenuwachtig van!
Ik parkeerde de auto wat eerder dan mijn vriendin voor het restaurant en liep alvast richting de deur. Toen ik mijn hand uitstak om de deur te openen zwaaide die open en stond er een jongeman met een heel serieuze blik op zijn gezicht die mij verwelkomde. De verwachte vragen “heeft u koorts” en “voelt u zich ziek” werden gesteld. En of ik mijn handen wilde ontsmetten. In de volgende deuropening stond naar later bleek (ik wist het niet), de beste sommelier van Nederland. Ook met zo’n serieuze blik en van hem mocht ik op een mooi plekje aan een mooie tafel gaan zitten. “Getsie!”, dacht ik. “Stijf gedoe! Waar is die hartelijke glimlach waar ik op zit te wachten als ik ergens binnenkom?” en dat wat ik wist van filmpjes van Soenil op social media vond ik dit gedrag zó niet passen bij dat wat hij daarin uitstraalt.
Ondertussen zag ik mijn vriendin aan komen rijden en lichtte de heren in dat ze eraan kwam. We zagen haar wat twijfelen en terwijl de heren en ik het tafereel bekeken belde ik haar om te zeggen dat er nog een plekje was, maar kreeg als reactie dat er een auto idioot geparkeerd was. Dat meldde ik en dat bleek de auto van de chef himself te zijn… oeps… Maar de sfeer leek ondertussen veel minder stijf te zijn geworden en konden er met z’n drieën wel om lachen dat we chef Soenil een beetje belachelijk hadden gemaakt.
“Laat haar de auto maar even op de stoep zetten, dan parkeren wij die wel even voor haar”. Zo gezegd, zo gedaan. De chef kwam de auto zelf even parkeren. Wat een service 🙂
Soenil kwam even later aan tafel om te vragen waar hij ons mee kon verwennen en met dat wat volgde kan ik met zekerheid en vol overtuiging zeggen dat we verwend werden! Tongstrelende gerechten volgden elkaar op (zie foto’s), bij sommige gerechten liepen de rillingen over mijn rug, zó lekker! Die mannen, die ook wel bekend zijn als de “Lindeboys”, hebben ons een heerlijke middag bezorgd. Want waar ik bij binnenkomst nog enige twijfel had, werd deze even later helemaal weggenomen.
Ik heb ze de hele middag geobserveerd en gezien wat ze deden, bij ons en aan de andere tafels. Ze gaven de gasten waar ze om vroegen. Als ze aandacht wilden gaven ze die, als ze met rust gelaten wilden worden, hielden ze zich op de achtergrond. Ze voelden dus perfect aan wat de gasten wilden. Wij liepen te dollen, zij dolden mee. Soenil Bahadoer die lekker ontspannen een praatje kwam maken met ons. En dan werden we ook bediend door een hele aardige gastvrouw met een warme blik, soms licht hoofdschuddend om het gedrag van haar collega’s, gewoon zichzelf. En dat is wat je wil. Mensen die zichzelf zijn en aanvoelen wat je wilt.
Dus was het de perfecte beleving? Ja, dat werd het voor mij zeker!
Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick