Ergens vorig jaar ging ik met een vriendin uit lunchen. We kwamen terecht bij een zogenaamd Grand Café. We kwamen de deur binnen en kwamen daardoor vrijwel direct voor de bar die zich langs de zijkant bevond te staan. Er stond een dame aan de bar die niet op- of omkeek en ons dus niet begroette. Dan komt er zo’n moment van een paar miliseconden dat je denkt “Hmmm, zouden we begroet worden? Of zouden we nu gewoon een plekje moeten gaan zoeken?”
Je staat er wat ongemakkelijk bij, kijkt elkaar aan met een blik van “Uhm, zullen we dan maar gewoon ergens gaan zitten?” En hup, de eerste indruk van het etablissement is ontstaan…
We gaan op een leuk plekje in de serre zitten, maar je constateert dat de kopjes van de vorige gasten er nog staan. Geen punt, dat zal zometeen wel opgeruimd worden, denk je. Een jongeman komt naar onze tafel en vraagt ons wat we willen drinken. We geven het door en daarbij geven we ook aan dat we wat willen eten. (Ergens verwacht je dat hij zelf zou vragen of we ook iets zouden willen eten, maar hij doet dat niet. Gemiste kans denken wij.)
Hij wil weglopen, maar voor hij de kans krijgt vraag ik hem of hij misschien de tafel wil afruimen. (Dat ik dat moet vragen vind ik vreemd.) Hij pakt een doekje en zwiepert wat over de tafel, waarbij een deel van de koekkruimels die er nog lagen op mijn schoot belanden. Hij merkt het niet, ik ben te verbaasd om er iets van te zeggen.
Onze bestelling wordt gebracht, het eten is verrassend lekker. Dat mijn salade wordt geserveerd in een vreselijk onhandig soort kom vind ik niet erg. We keuvelen er lekker op los en als we weer dorst krijgen strekken we onze nekken om te kijken waar de bediening is gebleven en als we hem al zwaaiend duidelijk hebben gemaakt dat we nog een wens hebben wordt deze ook snel vervuld.
Toen we verzadigd waren besloten we af te willen rekenen en omdat we niemand zagen ging mijn vriendin op zoek en vond gelukkig iemand waarbij ze kon afrekenen.
We trokken onze jassen aan, liepen langs dezelfde bar met dezelfde dame, wij groetten met een “Tot ziens!”, maar er kwam geen reactie terug.
“Het eten was wel lekker hè?” “Ja, zeker” “Zou jij hier de volgende keer weer naartoe willen?” “Nou… zullen we dan toch maar eens kijken naar een ander gezellig plekje? Er zijn vast meer plekken waar we lekker kunnen eten en ze ons niet het gevoel geven dat we onzichtbaar zijn.”
Mijn advies voor deze dienstverlener is:
Begroeten, Opletten, Glimlachen.
Het is niet moeilijk, echt niet!!
Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick