Een paar weken geleden was ik met iemand aan het sparren over de potentiële inhoud voor een gastvrijheidsworkshop. Wat bespreek je nou allemaal in zo’n workshop en welke voorbeelden geef je. Een van de dingen die ik zei was; “Hoe kan het, dat als je in Maastricht in een stikvol restaurant terecht komt, ze je toch zo ontzettend gastvrij benaderen en je het gevoel geven dat ze alle tijd voor je hebben en je bijna de enige in de zaak bent. Hoe kan het dan, dat als je meer naar het westen van ons land gaat, dat vaak (niet altijd) niet het geval is?” Toen kreeg ik terug; “Jaaaa, maar dat is nou eenmaal zo daar. Dat is niet representatief voor de rest van Nederland, dat is een heel ander verhaal”.
Daarna vertelde ik iemand anders dat ons jaarlijkse weekendje Maastricht eraan zat te komen en prompt kwam het volgende verhaal:
“Daar ben ik een paar weken geleden ook weer geweest. Zo fijn daar! Iedereen zo vriendelijk! Ik zag ergens een dressoir staan en was er meteen weg van, maar de winkelbediende zei dat ze niet bezorgden buiten de regio. Laat maar, dacht ik nog en we gingen weer weg. Maar mijn zus zei “Joh, je vindt dat ding toch leuk? Regel dan zelf dat dat dressoir bij je thuis komt.” Dus ging ik de volgende dag toch weer terug en bleek de eigenaresse in de zaak te staan. Ik zei dat ik de dag ervoor ook geweest was, maar weer weg was gegaan omdat er gezegd was dat er niet buiten de regio bezorgd werd, maar dat ik het dressoir toch graag wilde hebben. De eigenaresse plakte een plakkertje op het dressoir met “Gereserveerd”, gaf me tips hoe ik het dressoir toch bij mij thuis kon krijgen en liet me dat regelen en tot die tijd bleef het plakkertje erop zitten. Transport was inderdaad zo geregeld en inderdaad, de kast werd keurig bezorgd. De eigenaresse bleef in contact met me, stuurde me een bericht dat het dressoir op transport was gegaan en dat ik moest laten weten of het allemaal gelukt was. Dus ik liet weten dat dat allemaal goed was gegaan in de verwachting er verder niets meer van te horen. Maar er kwam toch weer een e-mailtje. Dit keer om me te bedanken voor de aankoop, dat ze het fijn vond dat het dressoir goed was aangekomen en om me fijne feestdagen te wensen. Daar werd ik zo blij van!!”
“Geweldig” zei ik tegen haar. En vertelde over de discussie die ik eerder had gehad over de gastvrijheid van Maastricht/zuiden van ons land. Dat het leek alsof we maar moeten accepteren dat het meer naar het westen van het land anders gaat.
“Belachelijk”, zei ze. “Het zou standaard moeten zijn voor het hele land. Want het is echt niet moeilijk hoor!”
Dat zeg ik nou ook altijd. Het is niet moeilijk. Echt niet.
Ondertussen zit ons jaarlijkse weekend Maastricht er alweer op. Weer geweldig genoten. Van kleine koffiezaakjes tot sfeervolle barretjes en van luxe kledingwinkels tot de grote ketens. Bijna overal laten de mensen wat van zichzelf zien (ik zeg bijna, want er is een zaak waar, als je er niet ook wat te eten besteld op een bepaald deel van hun terras, je er niet mag gaan zitten, dus daar kom ik niet meer…). Ze hebben er lol in en ze hebben oprecht interesse in hun klanten.
In mijn volgende blog een verhaal over meubelstukken waarbij het leverproces helemaal niet goed is gegaan. Blijf me volgen.
Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick