We hadden er weer zin in. Het etentje met familie dat eens in de 4 maanden plaatsvindt. Om beurten kiezen we een restaurant, waarbij we rekening proberen te houden met ieders smaak, portemonnee en overige wensen. De één wil simpelweg “veul”, de ander sowieso aan tafel bediend worden, niet teveel liflafjes, maar wel echt goede kwaliteit en er zit ook iemand bij die vindt dat de bediening top moet zijn.
Meestal lukt het, soms ook niet. Deze keer ook niet. Ik leg het uit.
Bij binnenkomst was er niemand die ons verwelkomde. We stonden naast de bar en zochten oogcontact met iemand die verwoed glazen en dergelijke stond op te ruimen. “U had gereserveerd?” “Klopt.” Er kwam een man naar ons toe en wees de groep van zeven personen een tafel toe. Een tafel met aan weerszijden een bank en een stoel aan het hoofd van de tafel. De enige tafel van dat type. De man vroeg niet of die tafel goed bevonden werd, maar ging er snel weer vandoor. Er was elders ook een tafel gedekt voor zeven personen en daar wilden we eigenlijk liever zitten, maar ja, de beste man was verdwenen. We bleven dus wat hulpeloos om ons heen kijken tot uiteindelijk dezelfde man weer bij ons terugkwam. “Mogen we ook aan die tafel gaan zitten?” “Ja hoor.” Nou, gelukkig maar, want zo’n bank vonden we maar niks.
Even later kwam er een dame met de menukaart. Ze legde het concept uit, legde er nog een extra kaart neer met gerechten voor een driegangenmenu, nam de drankjes alvast op en liet ons alleen met de kaart. Het concept was er één waarbij je óf een gerecht kreeg en daar een bepaald bedrag voor betaalde, óf je betaalde iets meer voor meer van dat gerecht, óf je ging helemaal los en betaalde daar dan ook weer iets meer voor. Oké, helemaal duidelijk.
Maar… er stond nog een ander concept op de kaart. Die naast hun gewone kaart en dus die kaart met gerechten uit het driegangenmenu. Een concept waarbij men van alles iets kreeg en dat was dan óók weer onbeperkt. Dat werd geserveerd bij minimaal vier personen. Vier van ons zagen dat wel zitten. Lekker van alles proeven dachten we.
Ondertussen werden de drankjes gebracht. We hadden ook flessen water besteld. Eén bruisend en één plat. Een hele jonge dame kwam de drankjes brengen en zette beide flessen in de koelers op de tafel. “Welke is bruisend, welke is plat?”, vroegen we? “Ik weet het niet, ik werk hier nog maar een paar weken”, zei de jongedame. Het gezelschap haalde de voorraad leesbrillen met verwonderde gezichten tevoorschijn en dacht “Niet opgeleid?”?
Uiteindelijk kwam dezelfde dame als eerder de bestelling opnemen.
“Heb je je typmachine bij je? Want het wordt een hele bestelling.”, zeiden we. “Geen probleem”, zei de dame glimlachend. (Overduidelijk al eerder met dit bijltje gehakt. Ze bleef buitengewoon vriendelijk. Knap!) We vroegen haar ook het andere concept uit te leggen. “Jullie krijgen dan van alles wat en dat kunnen jullie dan delen en als jullie meer willen kunnen jullie bijbestellen. We dachten het begrepen te hebben, bestelden het, waarop we moesten aangeven of we een hamburger met oude kaas of schimmelkaas wilden. Een heer in het gezelschap zei “Jullie moeten zo direct een hamburger met z’n vieren delen hè?” “Huh, nee joh, dat zal toch niet? Moet het wel een grote hamburger zijn, haha.”, lachten we nog.
Enfin, na een tijdje kregen we de voorgerechten geserveerd. Smaakte allemaal prima en daarna was het wachten op het hoofdgerecht. De zaak was behoorlijk vol, dus we voelden al een beetje aan dat het wel even zou kunnen duren.
Het moment waarop je denkt, nu duur het wel erg lang, was best lang voorbij toen uiteindelijk de hoofdgerechten kwamen. Oh jee, te weinig ruimte op tafel. Dus we probeerden zelf maar ruimte te maken, terwijl degene die het eten kwam brengen met de borden met eten stond te wachten. Hup, flessen half in de vensterbank, half op de verwarming. Zelf lege glazen en flesjes op een andere lege tafel gezet, beetje schuiven hier en daar en het eten kon neergezet worden. Best apart dat we dat zelf moesten doen. Maar dat gaf niet. Helemaal geen probleem.
De vier die het delen-concept hadden besteld waren vol verwachting. Wat schetst de verbazing? Inderdaad één hamburger. Één stuk gebraden kip. Één sparerib. Wel vier stokjes saté. En één lapje biefstuk (was bijzondere biefstuk volgens de kaart) in vier ongelijke delen gesneden. Asjemenou??? De hamburger die we met ons vieren moesten delen, moesten we ook zelf in vier stukken verdelen. Nou goed, eten maar. De beloofde bijzondere biefstuk was taai. De hamburger was gortdroog, de rest was overigens prima.
We waren een tijdje onderweg en weer een andere jongedame (we hadden ondertussen al zeker vijf verschillende personen aan de tafel gehad) kwam vragen of we nog iets bij wilden bestellen. Omdat het eerste deel best lang op zich had gewacht vroeg één van ons of het dan net zo lang zou duren als daarnet. “Nee, nee, het restaurant is nu veel minder druk, dus dat komt goed hoor!” Nou, oké, dan wilden we dat wel, en doe dan maar meteen twee hamburgers, want dat delen werkte niet. “Nou, ik weet niet of dat wel kan, maar ik ga het even in de keuken vragen.” “Doe voor mij nog maar een saté”, zei ik. Ondertussen was er behoorlijk wat rommel op de tafel achtergebleven, en door de spareribs zat men met vette vingers. Er was geen kommetje water op tafel en de servetten waren al verbruikt, dus vroeg één van de heren aan één van de jongemannen of hij extra servetjes kon krijgen. Ook vroeg hij of we schone borden konden krijgen, gezien de troep die het was geworden door de botjes en servetjes en dergelijke. “Nee, in principe geven we geen schone borden” en de jongeman wilde weer weglopen. “Vergeet de servetjes niet!”, werd er gezegd. En de jongeman kwam terug met welgeteld twee servetjes. Het gezelschap begon nu door de hele gang van zaken met het eten en de ondermaatse bediening geïrriteerd te raken.
De jongedame kwam niet terug op het feit of er wel twee hamburgers besteld mochten worden, dus we wachtten maar af. Weer duurde het lang. Te lang. Uiteindelijk kwamen er wel twee hamburgers, die werden gebracht op grote borden, maar ja… de tafel stond nog steeds vol met allemaal rommel, dus er was geen plek. De heer aan de kop van de tafel zei “Ruilen? Neem jij mijn vieze bord mee, gebruik ik dat bord. Opgelost.” Zucht…
“Jeminee, wie heeft dit restaurant uitgezocht? Hier gaan we echt niet meer naar toe!”
Toen was het tijd voor een toetje en kwam één van de jongedames die ik al een tijdje had geobserveerd naar de tafel om te vragen of we nog een dessert wilden. “Ja, dat willen we wel” zeiden we. “Oh, dan ga ik even een pen pakken.”, was het antwoord.
Ze kwam terug om de bestelling op te nemen en de heer aan het hoofd aan de tafel vroeg “Waar ga je beginnen?”, waarop de jongedame geërgerd zei “Ja, hier, logisch toch?” (Het stoom kwam uit mijn oren…., echt waar.) De andere heer zei nog “Volgens mij hoor je bij de dames te beginnen…” Geen reactie.
We kwamen tot de conclusie dat alles bij elkaar genomen de avond echt ondermaats was geweest op alle vlakken, maar gelukkig hebben we onderling wel veel lol gehad. Nog een poging wagen bij dit restaurant? Geen haar op ons hoofd…
Mijn advies voor deze dienstverlener is:
Advies over het eten ga ik niet geven. Dat is niet mijn rol als gastvrijheidsstrijdster. Wat ik wel kan zeggen is, dat als je een dergelijk concept hanteert, je het je personeel wel erg moeilijk maakt. Hierdoor kunnen er onduidelijkheden en ergernissen ontstaan, bij zowel gast als dienstverlener.
De jonge, ik denk bijverdieners, waren overduidelijk niet goed opgeleid. Als je als “drankenbrenger” niet in staat bent om het verschil tussen een fles plat of bruisend te zien is er toch iets niet helemaal in orde.
Brutaal zijn tegen gasten is helemaal not done. De jongedame die de desserts kwam opnemen had ik al de hele avond geobserveerd. Ze had het niet naar haar zin, dat straalde ze uit. Straalt zo iemand dat uit, dan straalt dat af op de gasten. De eigenaar of bedrijfsleider van dit restaurant had dit moeten zien en haar iets anders moeten laten doen.
Opleiden en begeleiden, dat zijn hier wel de kernwoorden. De locatie was prima, restaurant hartstikke sfeervol, nu nog even een klein beetje aandacht aan het personeel (blijven) geven, niet zo’n verschrikkelijk uitgebreide kaart met allemaal moeilijke concepten aanhouden en dan kan het allemaal geweldig zijn. Go for it!
Het is niet moeilijk, echt niet.
Met groet, uw gastvrijheidsstrijder, Hospitality Chick